«Հոգնել եմ, հոգնեցրել, ամեն ինչ իր ժամանակն ունի, չէ՞, մահն էլ պիտի ժամանակին գա, չի գալիս»,- ասում էր ՍՈՍ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ։ Այդպես էր ասում, որովհետև մենակ էր։ Ընկերներն ու մտերիմները վաղուց չկային, իսկ հուշերն ու հիշողությունները, ապրածի համն ու հոտը նրանց հետ էր կապված ու նրանց հետ էր կիսել։ «Ձեն եմ տալիս. ոչ ոք չի պատասխանում։

Անասելի խոր կսկիծով ու ինձ ոչ բնորոշ նկատելի հուզականությամբ ընդունեցի Նահապետի՝ իմ պաշտելի Սոս Սարգսյանի մահվան բոթը: Հավանաբար ոչ նրա համար, որ պատիվ ու երջանիկ բարեբախտություն եմ ունեցել անձամբ ճանաչելու:

Մի՛ արեք, չի ստացվում, մի՛ արեք, մանավանդ որ Կոմիտասը ձեզ համար վարդապետ է։ Երեկ ստացվեց հերթական գույժը. «Կոմիտաս վարդապետ» փառատոն ենք անում։ Ամեն բան արժեզրկելու ազգային-ազատագրական մոլուցքով հասանք նաև հայոց մեծագույն հանճարին՝ Կոմիտասին:

Բառերով, շնորհավորանքներով, կենացներով, երգերով, աղմուկով, լռությամբ չխրտնեցնենք ՆՐԱՆ՝ մեր մեջ, ու հերիք է նրան թանկ ննջեցյալ համարենք, ԻՆՔՆ ապրող, հարատևող, մեր համահավաք տեսակը հավերժաբար ու հանճարեղաբար տևացնող ԷՈՒԹՅՈՒՆ Է, որ կա´մ ունենք մեր մեջ, կա´մ ոչ:

Մեր հիմնահարցն (պրոբլեմ) այն չէ ամենևին, որ չեն հարգվում մարդու իրավունքները, որ չենք սիրում միմյանց ու անգամ հոշոտում ենք իրար հանուն բարեկեցության: Դրանք հետևանքներ են: Մեր հիմնահարցն այն է, որ դարերի դաժան հոլովույթում ընդհանուր առմամբ կորցրել ենք Հայրենիքի զգացողությունը:

Եթե օրացույցը չլիներ էլ, անձրևային եղանակն ու օդի իջած ջերմաստիճանը հուշում են՝ աշուն է: Ու, ոնց որ թե, ռեկլամի միջի «ոսկե աշունն» է: Չնայած, ոմանց համար այն կարծես իսկականից ոսկի՛ աշուն է: Ասելիքս «չեմ հասկանում»-ի շարքից է: Հայտնի բան է, ցանկացած մեծ քաղաքում ամենքից վաղ արթնանում են հավաքարարները, ինչպես ցախավելով, այնպես էլ՝ մեխանիկական:

Հետաքրքիր ժամանակներ են` տարբեր պետությունների ղեկավարներ սկսել են մամուլի միջոցով ուղղակիորեն շփվել սեփական և միմյանց ժողովուրդների հետ:

Նվաստամոլները նորից ակտիվացել են: Նվաստանալ սիրողներն ամեն ինչի մեջ նվաստություն են փնտրում: Բնականաբար գտնում են ու դա սկսում են տարածել, սկսում են ներշնչել մնացածներին: Նախանձելի մեթոդիկությամբ ու համառությամբ: “Պուտինը քմծիծաղով ստորացրեց”: Բացում եմ տեսանյութն ու նայում` ոչ մի քմծիծաղ կամ ստորացուցիչ բան չեմ տեսնում:

«Երիտասարդ Հայաստանի ծնունդը ուղեկցվում էր այնպիսի մղձավանջային տառապանքներով, որ մենք կորցրեցինք նորածնի քաղցրությունը զգալու ունակությունը»:

Այս օրերին, Հայաստանի անկախության 22-ամյա տարեդարձին ընդառաջ, հասարակությունն ու մեդիան սկսել են տիրաժավորել կարծիքների, խորհրդածությունների ու կարծրատիպերի մի ահռելի խմբաքանակ: Այստեղ իրավացիորեն կամ հուզականորեն հանդիպում ենք ամենատարբեր բնորոշումների, հարթակներում հայրենասիրական կամ կոսմոպոլիտ խանդավառությամբ կուրծք են ծեծում բազում «հերոսներ», որոնց ժամանակը, «տեղեկագրքի» հանգույն, կոխոտել էր պատմության արխիվը: